HEMŞİRELİK ANILARI ACİL SERVİS

Merhaba, yazılarınızı beğenerek okuyorum. Sanki daha mesleğin içinden biri tarafından yazılmış yada mesleğin alt sahadaki zorluklarını bilen biri tarafından yazılmış hissi veriyor.

Bazı anı yazıları gördüm bende bu yazıyı göndermek istedim sizlere.

Öncelikle aklıma gelen çok fazla şey var ama yani ben biraz ülkemizde hemşirelik yapmaktan bahsetmek istiyorum.

Yazılar tabi ki güzel ama, bazı olayların sahada özellikle ülkemizde yazıldığı gibi okunmadığının da farkındayız.

Şimdi sistem eskiye nazaran değişiyor iyiye mi gidiyor, yoksa daha mı kötüye gidiyor ben şahsım adına henüz anlamış değilim.

Hemşirelik bana göre biraz halk ile iç içe olmak ile alakalı bir durum. Yani şu bir gerçek evet karşınızdaki kişiye ..... bey demek sizin bir kamu görevi yürüttüğünüzü ve hasta memur arasındaki ilişkide bir çizgi olduğunu belirten bir başlangıç oluyor olur.

Ama bunu ben çalıştığım 90 bin nüfuslu küçük bir il hastanesinde yapamıyorum. Yapmak istiyorum ama olmuyor. Buradaki insanlar daha samimi bir dilden anlıyor ve her ne kadar beyli, sizli bizli konuşsam da bir yerden sonra ikili ilişki bu ciddiyetten uzaklaşıyor. Seviyesiz de olmuyor ama daha samimi bir hal alıyor engellenemez bir durum bu nasıl oluyor ben de anlamıyorum.

 Gene bir gün acil serviste görev yapıyoruz, çocuk acilde bir hasta geldi gece saat 1 civarı hala biraz yoğunluk var.

Gelen hasta 15 yaşlarında aritmisi olan bir hasta. Tabi aritmi çok tehlikeli olabilen yapılan müdahalelerde şok cihazı dahi kullanabilme ihtimalimizin olduğu bir olay.

İster istemez bütün dikkat ve enerjimiz bu hastamızda oluyor. Diğer hastalar dışarıda bekliyor belki 10 dan fazla hasta var. 

Şimdi bu bekleyen hastalar bu olayı tabi görüyorlar sonuçta 1-1,5 saat boyunca bizi rahat bıraktılar. Ne içeri girdiler, ne biz neden sıra bekliyoruz dediler. Öylece kaldılar.

Hatta yeni gelen ve olaya şahit olmayan hastalara da kendileri içerideki durum hakkında bilgi verip, böyle böyle bir durum var bekliyoruz acil bir durum yok ise sizde bekleyin gibi bilgi verdiklerine şahit oldum.

Tabi biz hemşire olarak arada bir çıkıyor, bekleyenler arasında ateşi olan durumu triyaj gerektiren, düşen, kanaması olan vs. var mı bakıyoruz.

Neyse aritmi düzeldi, o an servisine gelen bir çocuk uzmanı da hastalara beraber bakalım dedi doktora, ikisi hemen baktılar. Yani sistem kendi kendine hasta ve yakınlarını da içine alarak o kadar güzel ilerledi ki bu kadar anlatabiliyorum ancak.

Bu durumda yorulmak, veya fazla çalışmış olmak hiç insana koymuyor.

Hatta bazen insan duygulanıyor, haber izliyoruz sonuçta çok farklı haberler de duyuyoruz. Duyarlı vatandaş olmak, kamu hizmetinin görülmesine gerektiğinde katkı sağlamak en azından zorluk çıkarmayarak. Çok önemli unsurlar.

O gün sanki hastalar ve biz hep beraber çalışıyormuşuz gibi bir his oluştu.

Sonradan muayenesi tamamlanan ailelere serum takarken bile, çocuk damar yolu çok streslidir iki taraf içinde bilirsiniz. O an bile bir tebessüm, bir birbirimize yardım havası vardı.

Bunları görmek inanın çok güzel. Böyle ortamlarda çalışmak insanı mutlu ediyor. 

Yok mu arada çıkan bazı insanlar elbette var ancak topluluk olarak iyi ve duyarlı isek, o arada çıkan insan ya sivrilmekten vazgeçiyor, yada bu tabloyu görüp iyiliğe boğuluyor.

Ayrıca bu tablonun oluşması da karşılıklı oluyordur diye düşünüyorum. 

Özetle; kitapta yazılandan çok daha farklı şart ve koşullarda hizmet ediyoruz. Duygularımız devreye giriyor ki bunlar yöreden yöreye insandan insana değişen duygular olsa da bizler Türk milleti olarak birlik olmayı en çok bileniz.

Hepinize sevgi dolu hizmetler diliyorum.