KAYGI
Dışarıdan hemşire olarak takdim edilmeyi istemediğiniz zamanlar olabilir. Kendin için endişeleneceksin; yeteneklerin, başkalarının sizi nasıl algıladığı, bir şeyleri kaçırabileceğiniz ve hastanızın zarar görebilirliği veya daha da kötüsü ölebilirliği.
İlk zamanlar yaptığınız ilacı düşüneceksiniz, alerji olur mu? Olursa ne yapacağım? İçinizden öğrendiklerinizi tekrar edeceksiniz. Bu olursa bunu yaparım.... Dr ararım.... Şunu da yaparım..... Aklınızda bir sürü soru ve bilgi dolanıyor olacak...
Uyguladığınız ilaçları tekrar tekrar düşüneceksiniz, dozlar, ilaçlar ... doğru muydu? Damar yolu açtım ama gidiyor mu dışarı mı sızıyor??? .............................
Kaygı bunlar.....
Muazzam bir miktarla karşı karşıya olduğunuz durumlar ile ilgili doğru bilgilere sahipsiniz ama bunu düşünecek zaman asla olmuyor. Sen hızla değişen klinik durumlarda devreye girmesi beklenen kişisin. Yani ne demek bu? Çoğu zaman klinik sana emanet, hastalar sana emanet ve olağan dışı durumu anlamak, yardım çağırmak vesaire hep sana emanet.....
Böyle durumlar da temel güvenlik araçlarını kullanın ve yardım çağırın. Derin bir nefes alın ve odaklanın. Temel güvenlik; hava yolu, solunum ve dolaşım için değerlendirme yapmaktır. O2 saturasyonu düşük? Oksijen uygulayın. Bir dizi hayati bilgi alın. Bunlar yapabileceğiniz şeylerdir ve yapmak için eğitilmiş olduğunuz şeyler. Daha sonra kodları kullanarak yardım çağırın, doktora bilgi verin .....
Sen gerçek bir hemşiresin ve her birini yaşıyorsun, yaşadın veya yaşayacaksın. Deneyim zaman alır ama daha iyi hale getirir!
Öğrendiğim şey, ne düşünürseniz veya hissederseniz, yalnız değilsiniz. Bu blog bunun için var. Hatta mediforum.net bunları paylaşmak için kurduğum platformlar.
Bazı görüntüler ve kokular sizi tiksindirmiş hissettirecek - bu konuda yalnız değilsiniz. Kendinden şüphe duyacaksın, derinden tatmin edici anlar yaşayacaksın ve bazen yalnız hissedeceksin, ama yalnız değilsin.
Hemşirelik okulundan mezun olduktan sonra nihayet hemşire olmaktan heyecan duyuyordum. Ama kendimi hemşire gibi hissetmedim. Bir şekilde diğer herkesin tam olarak ne olduğunu biliyormuş gibi hissettim yapıyorduk işte söyleneni ve ait olmayan tek kişi bendim sanki. Hani ben neredeyim? Neden buradayım? durumu....
Umutsuzca deneyimli bir hemşire ile oturup tüm bunlar hakkında sohbet etmek istedim. AÇT, yapılacak harika şeyler ve pek hoş olmayan şeyler yap ve yattığımda huzular ben bu mesleği yaptım diyeceğim şeyler...
Ünitemdeki o hemşireye sormayı çok isterdim çünkü her şeyin cevabını biliyor gibiydi,sakin ve kendinden emin ve çok akıllı.....
Oryantasyon sürecim boyunca her hafta bunu düşündüm. Fakat küçük görülme kategorisine girecek bir his vardı onu yenemedim? Biraz saçma değil mi? Evet, muhtemelen. Bunu yapmak istesem de yapmadım.
Vahşi doğayı tek başına ve korkmuş bir şekilde keşfetmeye devam ettim.
Peki, o zamandan beri, acilde çalışıyorum. Ben bir hoca, akıl hocası oldum, sorumlu hemşire ve şimdi ben bir eğitimciyim. Her şeye rağmen tüm bu yıllar sonraki deneyimler, o yalnızlık duyguları, güvensizlik, korku ve yalnızlık, geri döndüğümde hala elle tutulur halde orada duruyor. Onları asla unutmadım.Her hemşire senin yaşadığın aynı deneyimleri yaşar, unutma.
