HEMŞİRE ANILARI İLK İŞ GÜNÜM - İLK EXİM
Sizden hemşirelik anılarınızı yazmanızı istemiştik, bizlerde paylaşarak anılarınızı meslektaşlarımıza duyurmak istedik.
Bu bağlamda henüz çok yazı gelmiyor ama gelenlerden birini paylaşmak istedim.
Merhaba, ben 8 yıllık hemşireyim. İyisi ile kötüsü ile bir çok anımız elbette oluyor. Bazen bir hasta veya yakını ile göz göze gelmemiz dahi benim için büyük bir anı oluyor.
Lisans hemşirelikten mezun oldum. Gencim istekliyim kendime güvenim tam. Ancak tabiki tecrübesizim.
Okuduğum ilde özel bir hastane açılacakmış. Hemşire alımına başlamış.
Hastane henüz aktif olarak açılmamış ama inşaatı bitmiş bakanlık onaylarını bekliyor ara ara denetleniyor eksiklikler gideriliyor. Bu arada personeller alınmaya devam ediyor.
Bende Kpss den güzel bir puan aldım ama atanana kadar çalışmak istedim. Başvurdum görüşmeye çağrıldım ve kabul edildim.
Zamanının güzel sayılan bir meblası ile işe başladım.
Dediğim gibi henüz hasta yok, aletler geliyor kuruluyor bize anlatılıyor nasıl çalıştıracağımız. Örneğin yoğun bakım monitörleri, ekg cihazları gibi daha bir çok cihaz firma tarafından eğitim verilerek anlatılıyor. İşimiz şimdilik bu cihazları kullanmayı öğrenmek.
İki ay boyunca böyle devam etti bazı aksilikler oldu hastane açıldı açılacak derken o gün geldi.
Acil servise verildim. Ekibin başındayım. Lisans mezunu bir kaç kişiyiz diğerleri lise mezunu çalışan arkadaşlarım.
Her gün bir lisans mezunu oluyor ve ekip şefi olarak nöbetlere gidiyor hem de çalışıyoruz.
Hastane açılacağı günün gecesi 00:00 da acil servis açıldı görevimizin başına geçtik ve ilk olarak acil servis faaliyete geçerek hastane açıldı.
Bu da çok farklı bir duyguydu benim için, aletler yeni ilk defa biz kullanıyoruz hastane yeni personeller yeni ve genç derken başladık.
İdare ediyoruz fena değil, hastalar geliyor bakılıyor derken............
Gece iki civarında bir abi geldi. Annesinin çok hasta olduğunu ve arabada olduğunu söyledi, hastaneniz açıldı ise direk buraya girelim dedim dedi.
Hemen sedyeye aldık resüsitasyona çekip işlemlere başladık.
Hastane yeni açıldığından baya uzman vardı hemen geldiler zaten. CPR başlamıştık, devam ettik ama nafile,
Prosedüre göre süre tamamlandı ama hasta ex oldu.
Hocalar ex dedikten sonra, diğer işlemler bana kalmıştı. Personel abi ile hastanın morga gidişi, hazırlanması çok bilmesemde veya bilsem dahi o an aklıma dahi gelmeyecek kadar şokta olarak hazırlayıp yerleştirdik.
Bu olay beni çok etkilemişti, annem aklıma geldi yakınlarım aklıma geldi........
Daha bir sürü şey, neden başarısız olduk dedim.....
Günlerce kendime gelemedim. Böyle bir başlangıç oldu. Hep bırakmayı düşündüm, yapamıyorum dedim, benim yüzümden oldu dahi dedim.
Anladım ki bu meslek hayatın ucunda bir meslek, her an birileri hayatını kaybederken senin orada olduğun, senden bir şeyler yapılması beklenen bir meslek.
İnsanların son nefeslerinde yanlarında olduğun, vefat eden birinin hasta yakınları tarafından ilk öğrenildiği anda orada olduğun ve sürekli kahrolabileceğin bir meslek.
Evet hayatta kalmak, hayata tutunmaya yardım etmek çok güzel ama her hasta da malesef bu mümkün olmuyor.
Belki ben bir hemşireyim, olayda tuzum çok az diye düşünenler olur ama oradayım. Benden de beklenenler var ve yapabileceklerim var.
Ekibin içerisindeyim, olan her olayda benimde katkım var.
İlk meslek günümde yaşadığım bu tecrübeyi sizinle paylaşmak istedim.
Zor bir iş yapıyoruz, insanı ölümden eceli korur evet, ama elimizden geleni yapmamız gerektiği gerçeği su gibi ortada.
İyi çalışmalar.
Hemşire Asım K.
Bu bağlamda henüz çok yazı gelmiyor ama gelenlerden birini paylaşmak istedim.
Merhaba, ben 8 yıllık hemşireyim. İyisi ile kötüsü ile bir çok anımız elbette oluyor. Bazen bir hasta veya yakını ile göz göze gelmemiz dahi benim için büyük bir anı oluyor.
Sizlere mesleğe başladığım günü anlatmak istiyorum.
Lisans hemşirelikten mezun oldum. Gencim istekliyim kendime güvenim tam. Ancak tabiki tecrübesizim.
Okuduğum ilde özel bir hastane açılacakmış. Hemşire alımına başlamış.
Hastane henüz aktif olarak açılmamış ama inşaatı bitmiş bakanlık onaylarını bekliyor ara ara denetleniyor eksiklikler gideriliyor. Bu arada personeller alınmaya devam ediyor.
Bende Kpss den güzel bir puan aldım ama atanana kadar çalışmak istedim. Başvurdum görüşmeye çağrıldım ve kabul edildim.
Zamanının güzel sayılan bir meblası ile işe başladım.
Dediğim gibi henüz hasta yok, aletler geliyor kuruluyor bize anlatılıyor nasıl çalıştıracağımız. Örneğin yoğun bakım monitörleri, ekg cihazları gibi daha bir çok cihaz firma tarafından eğitim verilerek anlatılıyor. İşimiz şimdilik bu cihazları kullanmayı öğrenmek.
İki ay boyunca böyle devam etti bazı aksilikler oldu hastane açıldı açılacak derken o gün geldi.
Acil servise verildim. Ekibin başındayım. Lisans mezunu bir kaç kişiyiz diğerleri lise mezunu çalışan arkadaşlarım.
Her gün bir lisans mezunu oluyor ve ekip şefi olarak nöbetlere gidiyor hem de çalışıyoruz.
Hastane açılacağı günün gecesi 00:00 da acil servis açıldı görevimizin başına geçtik ve ilk olarak acil servis faaliyete geçerek hastane açıldı.
Bu da çok farklı bir duyguydu benim için, aletler yeni ilk defa biz kullanıyoruz hastane yeni personeller yeni ve genç derken başladık.
İdare ediyoruz fena değil, hastalar geliyor bakılıyor derken............
Gece iki civarında bir abi geldi. Annesinin çok hasta olduğunu ve arabada olduğunu söyledi, hastaneniz açıldı ise direk buraya girelim dedim dedi.
Hasta morarmış durumda idi......
Hemen sedyeye aldık resüsitasyona çekip işlemlere başladık.
Hastane yeni açıldığından baya uzman vardı hemen geldiler zaten. CPR başlamıştık, devam ettik ama nafile,
Prosedüre göre süre tamamlandı ama hasta ex oldu.
Hocalar ex dedikten sonra, diğer işlemler bana kalmıştı. Personel abi ile hastanın morga gidişi, hazırlanması çok bilmesemde veya bilsem dahi o an aklıma dahi gelmeyecek kadar şokta olarak hazırlayıp yerleştirdik.
Bu olay beni çok etkilemişti, annem aklıma geldi yakınlarım aklıma geldi........
Daha bir sürü şey, neden başarısız olduk dedim.....
Yada benim mesleğim bu mu dedim...
Günlerce kendime gelemedim. Böyle bir başlangıç oldu. Hep bırakmayı düşündüm, yapamıyorum dedim, benim yüzümden oldu dahi dedim.
Anladım ki bu meslek hayatın ucunda bir meslek, her an birileri hayatını kaybederken senin orada olduğun, senden bir şeyler yapılması beklenen bir meslek.
İnsanların son nefeslerinde yanlarında olduğun, vefat eden birinin hasta yakınları tarafından ilk öğrenildiği anda orada olduğun ve sürekli kahrolabileceğin bir meslek.
Evet hayatta kalmak, hayata tutunmaya yardım etmek çok güzel ama her hasta da malesef bu mümkün olmuyor.
Belki ben bir hemşireyim, olayda tuzum çok az diye düşünenler olur ama oradayım. Benden de beklenenler var ve yapabileceklerim var.
Ekibin içerisindeyim, olan her olayda benimde katkım var.
İlk meslek günümde yaşadığım bu tecrübeyi sizinle paylaşmak istedim.
Zor bir iş yapıyoruz, insanı ölümden eceli korur evet, ama elimizden geleni yapmamız gerektiği gerçeği su gibi ortada.
İyi çalışmalar.
Hemşire Asım K.
Yorumlar